Epiloog

even na Ervy-le-Châtel

De reis is ten einde, maar het einddoel is niet gehaald. Niet omdat zich een rampscenario, dat sommigen voor ogen stond, heeft voltrokken; niet omdat we niet genoeg hadden getraind. Ook niet omdat de voorbereiding gebrekkig is geweest. Ik hou van een gedegen voorbereiding van een reis; zeker een reis als deze. Mijn directe omgeving weet hoe ik mij voorbereid op reizen tijdens onze vakantie en deze tocht deed daar zeer zeker niet voor onder. Nee, aan die voorbereiding heeft het niet gelegen. Wel aan een andere soort van voorbereiding: het samen lopen met een ex-collega, die je daar voor eigenlijk niet goed genoeg kent.

Chessy-les-Prés

Laat ik vooraf duidelijk zijn: dat is geen verwijt aan mijn mede-loper Mathieu, veeleer aan mijzelf.  Ik had moeten inzien dan we  te veel verschillend waren, dat we elkaar niet aanvulden en er op mij een te zware last rustte om de tocht tot een geslaagde onderneming te kunnen maken. Er was sprake van een “incomptabilité d’humeur”, zoals de fransen dat zo treffend zeggen: wij maken daar “onverenigbaarheid van karakters” van. Het is jammer dat je er 8 weken voor nodig hebt om uiteindelijk het besluit te nemen dat het niet gaat, dat je onder deze omstandigheden niet meer verder kunt. Het is aan de andere kant ook wel begrijpelijk; je wilt niet al na een korte tijd het bijltje er bij neer gooien en bovendien, na de eerste week was ik er de oorzaak van dat we een verplichte 5 dagen rust moesten nemen, omdat mijn hiel zwaar geblesseerd raakte.  En omdat het juist gaat over die onverenigbaarheid van karakters helpen gesprekken niet; je verandert niet even van karakter. Ik zelf kan de vinger op de zere plek(ken) leggen, bij mezelf en bij Mathieu, maar dat heeft geen zin; toen niet en nu niet. Deze incompabilité d’humeur heb ik in mijn laatste blog (“Den Jakobsweg kann man nicht zwingen”) tot uitdrukking gebracht met de mededeling dat “me, myself and I” duidelijk out-of-balance was; mijn  zeer directe omgeving wist onmiddellijk wat ik daarmee bedoelde.

Bivak in Razès

Het einddoel is weliswaar niet gehaald, maar de bestemming misschien wel? Die vraag kan ik nog steeds niet beantwoorden. Wat heeft de Camino mij dan wel opgeleverd? Om te beginnen een onvergetelijke ervaring. Een ervaring dat als mensen ontdekken wat je aan het doen bent – een pelgrimstocht naar Santiago – ze zeer hulpvaardig worden. Spontaan bieden ze hulp aan, vragen ze of je ergens behoefte aan hebt. Mensen raken werkelijk geïnteresseerd en dat leidt tot soms diepzinnige gesprekken. Zoals het vrouwtje in Haneffe in België dat we vroegen om een foto van ons te maken, hetgeen na een gesprek helemaal niet meer lukte omdat ze door emoties overmand het foto-toestel niet meer stil kon houden; manlief heeft toen de foto maar gemaakt. Of de barkeepster in Razès die stad en land afbelde om ons nog aan een slaapplek te helpen, die we uiteindelijk in de achtertuin van een woning vonden. Kortom, ik heb zeer vriendelijke mensen ontmoet, veel gezien en veel beleefd.

diepe sporen

En natuurlijk heb ik ook mijn grenzen leren kennen; er waren momenten bij waar ik hoofdschuddend, na weer een heuvel met 9% helling te hebben beklommen, ernstig twijfelde aan mijn doorzettingsvermogen. Maar na elke beklimming kwam er ook weer een afdaling en die maakte weer veel goed. Is mijn hoofd leeg geworden? Nee, dat niet; ik heb geen diepzinnige overpeinzingen gehad, ben niet achter de zin van de tocht gekomen. Op momenten dat de spinnenwebben uit mijn hoofd dreigden te verdwijnen, schoot er wel een liedje binnen van vroeger uit de top40 en aan het eind daarvan keerde ik terug naar de realiteit van alledag.

Toch, mijn Camino was een unieke ervaring; misschien maak ik hem ooit af. Mijn grootvader zei al: zeg nooit nooit. Ik wil mijn eega Janny danken voor het feit dat zij mij deze tocht heeft gegund en het geduld dat ze heeft betoond tijdens onze whatsapp-sessies aan het eind van elke voor mij moeilijke etappe. Mijn dank gaat ook uit naar alle volgers van site, die met ons meegeleefd hebben en ons somtijds een hart onder de riem staken. Zou ik nog ’n keer zo’n tocht maken? Wie weet; de Wheelie staat in ieder geval klaar!