Wheelie

Wandelen met een wandelkar stelt je in staat om je spullen mee te nemen, zonder een rugzak te dragen. Dé oplossing voor mensen die geen rugzak kunnen of willen dragen. De Wheelie IV Traveller (ik noem hem Willie; heb ik onderweg tenminste iets om tegen te praten) komt tegemoet aan de wensen van een almaar groeiende doelgroep: langeafstands-wandelaars. Met zijn inhoud van 75 liter en een laadvermogen van 40 kg is het een licht bestuurbare zwaargewicht. Door de rechtopstaande positie van de Wheelie merk je het gewicht van de bagage bijna niet. In heet weer geniet je ervan om geen zweterige rugzak op je rug te hebben. Kleur zwart (op de foto is die groen; op de foto is de Wheelie III weergegeven. De verschillen met de Wheelie IV hebben alleen betrekking op de kleur (zwart versus groen) en de banden (massief versus luchtbanden)) . Klik op de foto voor een vergroting.
ANWB “Op Pad” vond er het volgende van: “Wheelie bagagekarren zijn speciaal ontwikkeld voor iedereen die liever geen zware rugzak draagt, maar die toch graag trektochten maakt. De Wheelie IV combi geremd is de nieuwste en meest luxe variant. Je kunt er een kind in de leeftijd van één tot vijf jaar op meenemen en er zit een handrem op. Net als bij alle voorgangers is het maximum draagvermogen ongeveer veertig kilo.

Hoe het loopt? Goed! We vulden de kar met vijfentwintig kilo bagage en lieten een kind van ongeveer veertien kilo op het stoeltje plaatsnemen. Om de kar goed te kunnen trekken, klik je een heupband om waaraan je de twee trekstangen van de kar vastklikt. Loop je op vlak terrein over asfalt of bijvoorbeeld schelpenpaden, dan hoef je de trekstangen niet vast te houden. Het gewicht van de kar ligt goed boven de twee wielen, waardoor het weinig moeite kost om de kar naar voren te trekken. Als het pad omhoog loopt of het terrein wordt wat zwaarder, dan vinden wij het prettig om ook de met foam omhulde handvaten beet te houden. Bergafwaarts is het bij veel gewicht fijn om gebruik te maken van de handrem, anders voelt het alsof de kar je licht naar voren drukt. De kar is amper breder dan een normaal persoon, waardoor de Wheelie je makkelijk volgt over smalle paadjes. De kar zal ook nooit onverwachts klem komen te zitten of makkelijk van een randje afvallen.” Ook in Frankrijk zijn ze zeer enthousiast; zie de site van Expemag.
Op 16 juni 2011 begonnen Arlen Hoebergen en Jeanette Leenders aan de langste uitdaging ter wereld; te voet door Chili, van noord naar zuid, vanaf het drielandenpunt Peru-Bolivia-Chili tot aan kaap Froward, het meest zuidelijke puntje van het vasteland van Zuid-Amerika. Op 31 maart 2012, 290 dagen later en 6242 kilometer verder kwamen ze aan bij kaap Froward. Ze hebben die afstand met twee wheelie’s gelopen; één van de foto’s die ze onderweg hebben gemaakt is hiernaast opgenomen. Mijn eigen ervaringen gedurende de eerste dagen zijn ook heel goed; je moet wel even experimenteren met het “beladen” van de Wheelie, maar op een gegeven moment heb je de optimale belading gevonden en merk je nauwelijks dat je bagage bij je hebt.

Mijn bepakking:

In mijn geval kan al mijn bagage in de standaard-tas van RadicalDesign.  Op de tas – bevestigd met steekgespen – heeft ook een klein rugzakje zijn plaats gevonden, waarin in het hoofdvak de etensvoorraad is opgeborgen en in het kleine binnenvak mijn “koffiemaker” (een standaard militaire mok als keteltje, en daarin past precies een alcoholbrandertje met een kleine pot-standaard, een windschermpje, een rvs mok, een klein flesje spiritus en natuurlijk een paar sticks koffie en suiker) om daarmee onderweg koffie te kunnen maken als er geen andere mogelijkheid is. Op die manier heb je een afneembaar “keukentje”.

Mijn Wheelie (nog zonder rugzakje, maar met tentje)

Hoewel de tent qua omvang ook makkelijk in de standaard-tas zou kunnen heb ik die expres daar buiten gehouden. De tent zit met band en steekgespen vast aan de tas en de bovenste crossbar. Ik houd de tent graag buiten de tas, dus apart van kleding en slaapzak, omdat het nogal eens voorkomt dat je met een natte tent moet opbreken, al is het alleen maar door de dauw ’s morgens vroeg. Door hem “apart” op te bergen voorkom je dat jouw overige bagage nat zou kunnen worden en, wat belangrijker is,  tijdens rustpauze’s heb je hem er zo afgenomen om uit te vouwen en te laten drogen. Je kunt de plaats van de tent ten opzichte van de tas in hoogte verstellen en daardoor zorgen voor een prettig gewicht op de heupband; deze kun je door ook nog te “spelen” met de andere “zware” bagage zelfs negatief laten worden (zodat de trekstangen omhoog willen), maar ik kan je verzekeren dat dat niet prettig loopt. Ik heb mijn Willie ook een klein beetje aangepast: er zit een aluminium-beugel onder bij de “extension-bar” en de voorste dwarsligger waar op een 5 liter jerrycan voor drinkwater kan worden bevestigd met een spin (zie de foto). Dit is de ideale plek voor een concentratie aan gewicht, wat een jerrycan met water nu eenmaal is: dicht bij de grond en dicht bij het zwaartepunt van de Wheelie. En natuurlijk hoeft die jerrycan niet altijd helemaal vol te zijn als je loopt; leeg weegt die maar 300 gram, vol meer dan 5 kg.

Door de wijze waarop de tent aan de Wheelie is bevestigd, kan ook nog de regenhoes eenvoudig om de tas van Radical Design worden aangebracht zonder dat die je onderweg belemmerd. De regenhoes die bij de Wheelie wordt geleverd omdat de tas niet waterdicht is (waarom eigenlijk niet?) kan nog steeds op de originele manier over de tas worden bevestigd en beschermd zo de inhoud tegen vocht.

Voor meer informatie over de Wheelie IV verwijs ik graag naar de website van Radical Design

Wandelen met de wheelie

De wheelie (een rugzak met stangen en wielen) is een uitstekende mogelijkheid om je bagage mee te nemen naar Santiago. Vooral als je last hebt van je rug of veel bij je hebt. Zelf kwam ik tot deze bagagekar, omdat ik mijn accordeon bij me wilde hebben. Een groepje maffe Amerikanen die ik onderweg tegenkwam, waren maar niet van het idee af te brengen dat ik de wheelie had meegenomen om op te vallen, vanwege aanspraak onderweg en anders wel om anders te zijn dan anderen. Wat ik er ook tegenin bracht, voor hen waren dat de enige redenen. En ik moet hen nageven: het zijn zeker geen onbedoelde neveneffecten geweest! Heel wat pelgrims hebben de kar onderweg even geprobeerd. En in cafés had ik vaak veel bekijks. Soms stond de hele lokale bevolking in een cirkel om mijn tafeltje.
Een keer was er een man uit Barcelona die een dochter had die met een hond naar Santiago was gelopen. Zij had zich ongans gesjouwd aan hondenvoer. ‘Komend jaar gaat ze het met twee honden nog eens overdoen, zei hij met steeds meer glinstering in zijn ogen. Intussen liet hij de wheelie alle hoeken van het café zien. Hij bleek het ultieme verjaarscadeau voor zijn dochter gevonden te hebben.

Zoemgeluidje

Ik vond de wheelie het prettigst op verharde en effen wegen. Dan was het soms net of je geen bagage bij je had. Doordat er een knik in de stangen zit hoef je eigenlijk niet zijn gewicht te dragen, zoals je dat bij een kruiwagen doet. Het is meer een kwestie van de kar in balans houden. Op zich kun je met de wheelie overal komen, maar na een paar dagen van gehobbel op keien raakte ik soms behoorlijk door elkaar geschud. Ook scheef rijden in een fout spoor op smalle paadjes schoot vaak niet op en kon me soms vreselijk gaan irriteren. Het rijden is bovendien erg zwaar in kleiachtige modder; die gaat vastlopen in de wielen. Gelukkig kon ik dan bijna altijd via IGN-kaarten kleine, verharde weggetjes vinden. Gedreun in mijn hoofd kon dan weer oplossen in een soepel zoemgeluidje van banden die als vanzelf over asfalt rollen. Hij rijdt gewoon het prettigst op verharde en effen wegen.

Als je de wheelie goed pakt en allerlei zakjes gebruikt om je spullen gescheiden in te pakken kun je je proviand en dergelijke snel bij de hand hebben onderweg. Ik zou dat sowieso ook doen, omdat de zak niet echt waterdicht is. Hij verdraagt wel wat regen, maar niet een paar uur geplens. Ik zou ook enkele ringetjes meenemen om tussen de wielen en de as te kunnen zetten. Het is handig als je niet helemaal goed gepakt blijkt te hebben of als hoe dan ook de wielen gaan aanlopen. Dan niet te veel ringetjes gebruiken, want dan zouden de wielen eruit kunnen gaan rollen. Het is ook geen gek idee om een ‘stuk spul’ dat je op de zak kan plakken mee te nemen en lijm daarvoor. De zak kan namelijk onder op een gegeven moment kapot gaan. Vooral als hij zwaar beladen is, maar ook doordat er scherpe stenen tegenaan kunnen slaan.

Zo licht als een veertje

Ik weet niet hoeveel kilo ik uiteindelijk mee had, maar veel. Te veel. Inclusief de kar zeker zo’n 35 kilo, schat ik. Ik had er onder andere mijn tent en slaapmat met spanriemen op gebonden. Daar had ik nog wel eens last van, omdat dat scheef ging zitten. Op een gegeven moment heb ik accordeon, tent, slaapmat en ander spul mee kunnen geven naar Nederland. In León kwam ik Ida en Gerard uit Waalwijk tegen. Zij waren met de auto op de terugweg en hebben mij van een hoop overgewicht bevrijd! De laatste driehonderd kilometer liep ik zo licht als een veertje. De heupband beviel mij niet echt: enkel op rechte, vlakke en verharde stukken. Ik had de versie van de loopkar zonder rem. Maar misschien is voor sommigen de versie met remmen wel handig. bijvoorbeeld bij scherpe afdalingen. Hoe dan ook, je kunt de wheelie bijna altijd wel even dwars over de weg zetten.

Reïncarnatie van Napoleon

Soms heb ik wel eens problemen gehad in hotels. Vanwege de wielen mocht ik er de trappen niet mee op, terwijl ik dat treetje voor treetje vaak wel gemakkelijk vond. In Captieux werd ik bijvoorbeeld toegesproken door een soort reincarnatie van Napoleon. Het kleine, gezette mannetje bleef maar met zijn vinger op en neer gaan om duidelijk te maken dat de wheelie er niet in kwam. Vervolgens wees hij op mijn schoenen en commandeerde: ‘Les chausures, non!’ Het regende dat het goot en ik had er al zo’n dertig natte kilometers op zitten. Ik liet het allemaal maar over me heen komen en moest in het stromende water met de kar helemaal achterom. Aan de achterkant van het hotel haalde ik de tent en het matje van de kar. Ik knapte me even op in de wc en deed mijn slippers aan. Daarna legde ik de hoteleigenaar uit hoe ik de kar kon demonteren. Hij keek me aan alsof hij het in Keulen hoorde donderen, maar er drong wel iets door van de mogelijkheden van de wielenzak. Uiteindelijk mocht ik alles alsnog mee naar boven nemen, maar wel in uit elkaar gehaalde vorm. Als ik maar niet de wielen gebruikte op de trap! In sommige refugio’s moest ik mijn bagagekar echter in de fietsenruimte kwijt. Ik vind de wheelie een goed product en hij is me ook goed bevallen. Maar als ik pelgrims zag lopen op allerlei kleinere, ongemakkelijke paadjes, heb ik ook wel eens het verlangen naar een rugzak gehad.

Thijs Hanrath