Mijl op Zeven

11 april 2019 Groningen – Schoonoord

10 °C

66 km

Op maandagochtend kon ik met een dalurenkaartje met de trein van 09.02 mee, de eerste mogelijkheid die dag. Maar helaas, Arriva had besloten om die trein maar niet te laren rijden, zonder het geachte reizigerspubliek hiervan in kennis te stellen. Niet alleen ik was daar dupe van, ook een dertigtal Spaanse middelbare scholieren, op uitwisseling met het Raayland College. De volgende trein was dus overvol en ik miste mijn aansluiting in Nijmegen, dus verwachte aankomst in Groningen een half uur later. Omdat de trein naar Zwolle ook vertraging opliep, kwam ik pas een uur later dan gepland in Groningen aan.

De tocht naar Midlaren van 18 km verliep wel vlekkeloos en rond vijf uur was alles ingericht. Prachtig weer, zo’n 18 graden, onbewolkt en mooie wandelpaden.

De volgende morgen al vroeg op pad voor de etappe van ruim 20 km naar Rolde met een tussenstop in Zuidlaren, het Brinkdorp van Drenthe en de plaats die bekend is geworden van de paardenmark

Daarna volgde een prachtig stuk langs de Drentse Aa, weids landschap met een daar doorheen meanderende beek. De rivier doet qua breedte zijn naam echt eer aan.

Onderweg werd ik gewoonte getrouw een paar wandelaars aangesproken over mijn wandeluitrusting. Op één van die keren gaf een vriendelijk Drent uit Gassel na mijn antwoord dat ik sommige stukken van de route afwijk omdat dat met een karretje niet te belopen is(mul zand bijvoorbeeld) en dat ik daarom maar om het Baloër Veld naar Rolde liep, aan dat ik daar wel overheen kon. Moest ik het “oude” Pieterpad volgen. En inderdaad, op een stukje van 600 meter na was het goed te doen. Aan het begin van de middag kam ik in Rolde aan en heb daar op een terras een lekker cappuccino in de volle zon gehad. Op de camping De Weyert was het alsof ik mijn moeder weer hoorde praten: “Wie hebt een speciaal plekkien veur Piererpadlopers met een toffeltien en water”. Geinstalleerd, gegeten en om 21.00 uur op eéén oor, want morgen een lange etappe van 27 km.

Thuis had ik in eerste instantie besloten om de originele route voor een kilometer of 15 te lopen en dan via verharde wegen de rest. Bij een nauwkeurige controle later leek me dat toch niet zo’n goed idee en heb dat veranderd in een route die wat makkelijke met een karretje te lopen is; helaas heb ik wel vergeten die nieuwe route in mijn wandelgps te zetten. Tja, dan maar het Pieterpad gevolgd en dat heb ik dus geweten. Ruim 4 uur over lastige bospaden, maar wel veel mooier dan ovr geasfalteerde wegen.

En daarna? Tja, niet echt veel beter. De route ging dan weliswaar langs een kanaal (motiveerd ook niet echt die eentonigheid) maar bovendien over een holle (of liever gezegd bolle) weg. Alleen maar fatsoenlijk te belopen in het midden want aan de zijkanten is het net alsof je schrijlings een berg op loopt. En elke 5 minuten aan de kant voor een passerende traktor of auto. Uiteindelijk arriveerde ik om half vier in Schoonoord. Omdat de volgende etappe naar Coevorden nog langer is, heb ik maar een rustdag ingepland om het lichaam wat recuperatietijd te gunnen. Tevens heb ik dan tijd om het blog te vulllen, bij deze

Van Groningen naar Zutphen

26 maart 2019 laatste stuk Pieterpad

10 °C

Ik heb het stoute plan opgevat om de eerste week van April het resterende deel van het Pieterpad te lopen. Ik heb al van Maastricht naar Doetinchem gelopen en nu wil van Groningen naar Zutphen gaan, samen met Willy, mijn Wheelie. Omdat het met een Wheelie gaat, kan ik niet precies het Pieterpad lopen en zal op sommige stukken daar van afwijken. Een gewone macadamweg zou onze Zuiderbuur de Belg zeggen. Van 4 april a.s tot 12 april hoop ik deze ruim 200 km af te leggen. De overnachtingsplaatsen zijn geregeld.Als je op de afbeelding klikt, krijg je de route in zijn geheel te zien en kun je inzoomen; bovendien kun je ook het originele pieterpad zichtbaar maken.

Epiloog

even na Ervy-le-Châtel

De reis is ten einde, maar het einddoel is niet gehaald. Niet omdat zich een rampscenario, dat sommigen voor ogen stond, heeft voltrokken; niet omdat we niet genoeg hadden getraind. Ook niet omdat de voorbereiding gebrekkig is geweest. Ik hou van een gedegen voorbereiding van een reis; zeker een reis als deze. Mijn directe omgeving weet hoe ik mij voorbereid op reizen tijdens onze vakantie en deze tocht deed daar zeer zeker niet voor onder. Nee, aan die voorbereiding heeft het niet gelegen. Wel aan een andere soort van voorbereiding: het samen lopen met een ex-collega, die je daar voor eigenlijk niet goed genoeg kent.

Chessy-les-Prés

Laat ik vooraf duidelijk zijn: dat is geen verwijt aan mijn mede-loper Mathieu, veeleer aan mijzelf.  Ik had moeten inzien dan we  te veel verschillend waren, dat we elkaar niet aanvulden en er op mij een te zware last rustte om de tocht tot een geslaagde onderneming te kunnen maken. Er was sprake van een “incomptabilité d’humeur”, zoals de fransen dat zo treffend zeggen: wij maken daar “onverenigbaarheid van karakters” van. Het is jammer dat je er 8 weken voor nodig hebt om uiteindelijk het besluit te nemen dat het niet gaat, dat je onder deze omstandigheden niet meer verder kunt. Het is aan de andere kant ook wel begrijpelijk; je wilt niet al na een korte tijd het bijltje er bij neer gooien en bovendien, na de eerste week was ik er de oorzaak van dat we een verplichte 5 dagen rust moesten nemen, omdat mijn hiel zwaar geblesseerd raakte.  En omdat het juist gaat over die onverenigbaarheid van karakters helpen gesprekken niet; je verandert niet even van karakter. Ik zelf kan de vinger op de zere plek(ken) leggen, bij mezelf en bij Mathieu, maar dat heeft geen zin; toen niet en nu niet. Deze incompabilité d’humeur heb ik in mijn laatste blog (“Den Jakobsweg kann man nicht zwingen”) tot uitdrukking gebracht met de mededeling dat “me, myself and I” duidelijk out-of-balance was; mijn  zeer directe omgeving wist onmiddellijk wat ik daarmee bedoelde.

Bivak in Razès

Het einddoel is weliswaar niet gehaald, maar de bestemming misschien wel? Die vraag kan ik nog steeds niet beantwoorden. Wat heeft de Camino mij dan wel opgeleverd? Om te beginnen een onvergetelijke ervaring. Een ervaring dat als mensen ontdekken wat je aan het doen bent – een pelgrimstocht naar Santiago – ze zeer hulpvaardig worden. Spontaan bieden ze hulp aan, vragen ze of je ergens behoefte aan hebt. Mensen raken werkelijk geïnteresseerd en dat leidt tot soms diepzinnige gesprekken. Zoals het vrouwtje in Haneffe in België dat we vroegen om een foto van ons te maken, hetgeen na een gesprek helemaal niet meer lukte omdat ze door emoties overmand het foto-toestel niet meer stil kon houden; manlief heeft toen de foto maar gemaakt. Of de barkeepster in Razès die stad en land afbelde om ons nog aan een slaapplek te helpen, die we uiteindelijk in de achtertuin van een woning vonden. Kortom, ik heb zeer vriendelijke mensen ontmoet, veel gezien en veel beleefd.

diepe sporen

En natuurlijk heb ik ook mijn grenzen leren kennen; er waren momenten bij waar ik hoofdschuddend, na weer een heuvel met 9% helling te hebben beklommen, ernstig twijfelde aan mijn doorzettingsvermogen. Maar na elke beklimming kwam er ook weer een afdaling en die maakte weer veel goed. Is mijn hoofd leeg geworden? Nee, dat niet; ik heb geen diepzinnige overpeinzingen gehad, ben niet achter de zin van de tocht gekomen. Op momenten dat de spinnenwebben uit mijn hoofd dreigden te verdwijnen, schoot er wel een liedje binnen van vroeger uit de top40 en aan het eind daarvan keerde ik terug naar de realiteit van alledag.

Toch, mijn Camino was een unieke ervaring; misschien maak ik hem ooit af. Mijn grootvader zei al: zeg nooit nooit. Ik wil mijn eega Janny danken voor het feit dat zij mij deze tocht heeft gegund en het geduld dat ze heeft betoond tijdens onze whatsapp-sessies aan het eind van elke voor mij moeilijke etappe. Mijn dank gaat ook uit naar alle volgers van site, die met ons meegeleefd hebben en ons somtijds een hart onder de riem staken. Zou ik nog ’n keer zo’n tocht maken? Wie weet; de Wheelie staat in ieder geval klaar!

“Den Jakobsweg kann man nicht zwingen”

17 september 2015 Pamplona – huis

20 °C

In Saint Jean Pied de Port zijn we een Zwitser, een gepensioneerd leraar, tegen het lijf gelopen, die vanuit Geneve was vertrokken. Weliswaar al in 2010,maar toch. Vorig jaar was hij tot Aire-sur-l’Ardour gekomen en hij liep nu weer verder. Oorspronkelijk, in 2010, wilde hij de Camino in één keer lopen, maar dat ging niet; hij moest elk jaar wel ergens afbreken. “Den Jakobsweg kann man nicht zwingen”, zei hij.

Al voor ik aan de voettocht begon heb ik gezegd dat de tocht zou moeten kunnen slagen als mijn fysieke gestel, geestelijke gesteldheid en bagage in evenwicht blijven. Ook heb ik, ter geruststelling van het thuisfront, gezegd dat ik goed naar mijn lichaam zou luisteren en, als die ernstig begon te protesteren, ik de reis zou afbreken. Dat laatste niet voor niets. Onderweg van Roncesvalles naar Zubiri kwamen we een van hout gestapeld monument tegen voor de op die plek in 2002 overleden Japanner Shingo Yamashita en een dag later, onderweg naar Pamplona, een kruis ter herinnering aan het overlijden van Rosanna di Verona in 2006. Om het thuisfront niet ongerust te maken heb ik dat toen niet vermeld.

Al dagen speelt mijn linkerknie op – de aanhechting van de bovenbeenspier doet daar pijn – en de achterkant van de rechter knieholte begint elke dag gedurende de dag pijn te doen en is dan licht opgezwollen. Een drietal rustdagen in Saint Jean Pied de Port hebben niet geholpen; en natuurlijk helpt het gesleep van een Wheelie over een keienpad bergop ook niet erg. Kortom. “Me,  myself and I” was out-of-balance en mijn lichaam protesteerde ernstig. Daarom heb ik gedurende de nacht in Pamplona besloten om er na 1200 km mee te stoppen. Voor Mathieu kwam het als een verrassing, maar ook hij stond hier machteloos tegen. Ik zei nog tegen hem dat hij niet voor mij hoefde te stoppen en door kon gaan (hij zou immers niet alleen lopen, maar samen met nog wel 300 anderen), maar dat vond hij voor zichzelf geen optie; dus ging hij ook mee naar huis.

Omdat de treinen in Spanje niet zo frequent tussen de verschillende plaatsen rijden, zijn we wel de normale tijd opgestaan – 06.30 uur – en zaten we om half acht aan het ontbijt in een plaatselijk bar. Het station was maar 2 kilometer verder en daar vertelde men mij dat we om half twaalf naar Irun konden, maar dat er daarna vandaag geen franse trein meer reed naar Parijs. Ook goed, gaan we morgen door naar Parijs.

Wij met de Zwitserse leraar op het perron in Pamplona

In de wachtkamer kwamen we onze Zwitserse leraar weer tegen. Ook hij was in Pamplona opgehouden en ging nu naar Lourdes, waar hij als vrijwilliger/hospitaleros werkte voor het Zwitserse St. Jakob Genootschap. Hij kon ons vertellen dat er vandaag vanuit Henday een TGV vertrok naar Parijs; in Spanje weten ze dat kennelijk niet, maar als je even van het station Irun naar dat van Hendaye loopt (de beide emplacementen liggen tegen elkaar aan), een afstand van 1,5 km, kun je vandaag nog verder naar Parijs. Zo gezegd, zo gedaan en om kwart voor vier zaten we in de TGV naar Parijs.

Wheelie’s in ’t rek voor volumineuze bagage in de TGV

Nou ja, TGV? Hij reed soms als een intercity, maar vaak ook als een lokaal boemeltje. In de trein begon bij een aantal reizigers al onrust te ontstaan omdat ze hun aansluiting in Poitiers of Parijs dreigden te missen; toen de mededeling kwam dat de trein meer dan een uur vertraging zou oplopen, was het geweeklaag dan ook niet van de lucht. Voor ons maakte het niet veel uit; wij hadden een hotel in het Quatier Latin (Rue Monge) in Parijs en wij konden toch pas de volgende dag door.

Gare du Nord

 Op de site van Thalys konden we geen reis boeken; er waren geen 2 plaatsen vrij. Om toch nog te proberen in Nederland te komen, zijn we vrijdagmorgen – voor de laatste maal – vroeg opgestaan en waren we met de metro om half negen ’s morgens op het Gare du Nord. Daar hebben we 2 niet-gegarandeerde zitplaatsen kunnen boeken voor de trein van half een. En deze zette er wel de vaart in; een uur later reden we België binnen en iets voor twee uur stonden we in Brussel. Daar zat de dienst van de machinist er op, maar de andere machinist die onze trein moest overnemen, had ’s morgens om 9 uur 2 uur vertraging opgelopen. Voor de liefhebbers: het incident met de man op de WC in Rotterdam, waarop ze als (over)reactie het gehele station hebben ontruimd, de Explosieven Opruimingsdienst er bij gehaald, kortom …….. Bij Thalys hebben ze kennelijk niet zien aankomen dat onze trein nu zonder machinist zat; met een vertraging van een half uurtje gingen we weer verder naar Rotterdam en van daar uit naar Huis. Janny stond mij in Deurna op te wachten waar een gelukkig weerzien volgde, een tafereel dat zich thuis nog herhaalde toen daar de kinderen en Gijs op de stoep stonden te wachten.

Thuis!

De tocht was voor mij een geweldige ervaring, één die ik niet had willen missen. Contacten met wildvreemden, die een zelfde doel hebben en toch zo verschillend wat inspiratie betreft, in één woord geweldig. Net zo geweldig als al die reacties van de volgers op de site, sommigen zelfs op de minuut; ook namens Mathieu wil ik jullie allen hartelijk danken voor het mededeleven, de opbeurende woorden en alle aandacht die jullie ons gegeven hebt.

 Zodra ik weer wat meer in mijn gewone doen ben (overigens 18 kilo lichter dan toen ik aan de tocht begon), schrijf ik als laatste nog een epiloog op de site. Ondertussen is mij wel een paar keer de vraag gesteld of ik de Camino nog een keer ga afmaken; hoewel je dat nooit zeker weet, ligt het niet in mijn bedoeling. Het bereiken van Santiago is niet bij voorbaat de doelstelling geweest: immers, “De weg is de bestemming”

Dag 47: Siësta!

16 september 2015 Zubiri – Pamplona

22,5 km, 5 uur 25 minuten totaal: 1178,9 km

23 °C

Toen we gisteren steil afdaalden van de heuvel naar Zubiri dachten we dat we eenzelfde toer, maar dan omgekeerd, weer moesten uithalen als we de volgende dag weg gingen. Dat viel gelukkig mee; de heuvel was maar klein en in een mum van tijd waren we boven. Daarna ging het redelijk vlak op weg naar Larrasoaña.De paadjes van de Camino worden hier wel erg smal en leiden soms langs diepe kloven, dus je moet goed opletten.

Na 10 km zijn we gestopt om koffie te drinken en iets te eten. Zoals tot nu toe nog iedere keer, staan we dan volop in de belangstelling; medepelgrims komen vragen hoe dat bevalt, zo’n kar, en of ze het even mogen proberen. Slechts een paar hebben onmiddellijk door dat het op het vlakke terrein en heuvel-af een groot voordeel is als je de bagage in zo’n kar hebt zitten, maar dat het heuvel-op toch echt vies tegen valt.

De rivier de Erro

Wat ook opvalt is dat je de hele dag zo ongeveer dezelfde pelgrims tegen komt. Vandaag was dat een Australisch echtpaar, een Japanse meid van mid-twintig, 2 Nederlanders van eind veertig, een paar Italianen en twee Spaanse jongens, ook zo ongeveer mid-twintig. En in de etappeplaats kom je vaak ook weer dezelfde pelgrims tegen als die je in de vorige etappeplaats hebt gezien; kortom, je loopt ongeveer allemaal dezelfde daglengte, zo tussen de 20 en 25 km.

Roland op de brug over de Erro aan de rand van Pamplona

Het Stadhuis van Pamplona

Om half een liepen we Pamplona in, maar moesten toch nog een kilometer of vijf voordat we bij onze Albergue kwamen; een pelgrimsrefugio gerund door de plaatselijke parochie en met de mooie naam Jésus et Maria. Dat moet wel goed komen. Nadat we onze slaapplek hadden bekeken zijn we Pamplona ingelopen om de stad te bekijken en om een telefoonkaartje van Lebara te kopen. Dat laatste was geen doorslaand succes: we hebben er niet aan gedacht dat Spanjaarden Siësta houden en dus stonden we, na een flinke wandeling van 2 km dwars door de stad, voor een dichte deur. De zaak ging eerst weer om 16.30 uur open. Nou, daar gaan we niet op wachten, en dus keerden we onverrichter zake terug.

Onze slaapplek voor vannacht

Morgen gaan we richting Puente la Reina.

Dag 46: Extramadamente!

15 september 2015 Roncesvalles – Zubiri

23,8 km, 6 uur 30 minuten totaal: 1156,4 km

21 °C

Het altaar in de pelgrimsherberg in Roncesvalles.

Vandaag heb ik gelukkig een goede internet-verbinding, zodat het verslag vandaag wat beter is dan gisteren; bovendien zullen de foto’s ook weer up-to-date worden (eerst blog en dan foto’s uploaden, dus als je sneller bent…….) . Gisterenavond hebben we beiden de pelgrimsmis bijgewoond; wel bijzonder, alle landen waar pelgrims van zijn aangekomen die dag worden opgenoemd, en dan vallen je landen als Siërra Leone,  Mali en Madagascar op. Verder natuurlijk Korea, Japan, Verenigde Staten, Australië en bijna elk Europees land.  Goed, om 21.00 uur was de mis met een speciale pelgrimszegen afgelopen, waarbij alle pelgrims naar voren werden geroepen en allen tegelijk de zegen kregen. Wij zijn nu dus gezegend op weg.

foto dankzij Margriet

Ik ben helaas vergeten een foto te maken van de slaapgelegenheid in het klooster, dus moet ik het maar in worden doen. De Refugio wordt geheel gerund door Nederlandse vrijwilligers; da’s voor ons makkelijk omdat we dan in onze moerstaal kunnen communiceren. De oude slaapzaal is geheel verbouwd en er zijn nu afdelingen gebouwd langs een lange gang van telkens 4 bedden (2 stapelbedden); je hebt dus het gevoel dat je op een klein kamertje ligt met 3 anderen. Ik lag met een Deense en 2 Engelsen in onze afdeling. ’s Morgens vroeg wekken ze iedereen door het centrale licht aan te doen en vervolgens komen ze luid het Alleluja-zingend langs de bedden; heel apart.

Om 7.00 uur zaten we aan ons ontbijt en en half acht waren we op pad voor onze eerste etappe in Spanje. Het begin ging heel goed; het eerste stuk was vooral heuveltje af en een leuk, redelijk verhard pad. We hebben onderweg gezellig gekeuveld met een Fransman, een Duitse en een Zweed. Onze kar trekt veel aandacht. De Spanjaarden vinden het algemeen zeer buitengewoon: extramadamente. Bij de eerste rust, na zo’n 8 km, hebben we onze koffie genuttigd en een broodje gegeten; dat waren nog eens andere prijzen dan in Frankrijk. Voor een koffie 1.20 Euro en een broodje Ham/Kaas 1,80 euro!

Bumpy!

Daarna werd het toch echt serieus: een paar flinke heuvels op, waar we onze kar toch echt over een zwaar stenig pad moesten trekken. Het tempo zakte daarbij aardig in, maar we hebben ons niet laten ontmoedigen. Op heuvelachtig terrein worden we door sommigen ingehaald, maar op vlak terrein of heuvel af maken we dat weer ruimschoots goed.

Bij onze laatste rust, zo’n 5 km voor het einde van de etappe, sloot een Braziliaanse jongen en een Italiaanse meid aan, die ons van alles begonnen te vragen. Onder andere of onze tocht religieus van aard was; krijgt Ko Kroet toch nog gelijk over zijn opmerking over de apostel? Na een half uurtje hebben we onze moed bij elkaar geraapt, nou ja, echt nodig was dat nou ook weer niet, en zijn we aan de afdaling naar Zubiri begonnen. Die was wel erg steil (dat belooft nog wat voor morgen vroeg, want dat wat je daalt, moet je meestal ook weer klimmen!) en dat ontlokte Mathieu de opmerking dat zelfs dalen geen pretje meer is. Uiteindelijk kwamen we iets voor 2 ’s middags in Zubiri aan en hebben we ons bed besproken in de plaatselijke Albergue voor 8 Euro. Vanavond een pelgrimsmenu voor 10 Euro en dan morgen weer gezond weer op. Op weg naar Pamplona.

De slaapzaal voor vannacht

Dag 45:Roncevalles

Pech onderweg. iPhone nat geworden en daardoor stuk. Nu heb ik zelf geen voorziening meer om te internetten en ben ik afhankelijk van wifi e.d. In Roncevalles aangekomen, en hier enorm brak internet. Dus geen lang verhaal, geen foto’s maar uiteindelijk toch een goed bericht: nog 790 km naar Santiago. Hopelijk binnenkort beter internet zodat ik meer kan delen.

Dag 44: De hemel-sluizen gaan open…..

12 september 2015 Limoges – Saint Jean Pied de Port

6,5 km, 1 uur 20 minuten totaal: 1104,7 km

19 °C

Vanmorgen begon het om 4uur licht te regenen en dat hield niet echt meer op. Het opbreken ging daardoor wel wat moeilijker, maar gelukkig konden we een overdekt gedeelte van het toiletgebouw gebruiken om onze Wheelie tijdelijk te stallen en alles droog te kunnen opbergen. Om half negen gingen we op weg van de camping naar het station Limoges Benedictine, om daar op de trein te stappen naar St. Jean Pied de Port. Voor dat we het echter goed en wel in de gaten hadden, gingen de hemel-sluizen open. Het water kwam werkelijk met bakken naar beneden. Binnen een mum van tijd stond de straat blank, waren we zelf doorweekt en tot overmaat van ramp kwam er ook nog een vrachtwagen langs die door een enorme plas water reed waardoor wij een ware golf water letterlijk over ons heen kregen. De Wheelie’s, waar we de regenhoezen nog niet om heen gedaan hadden, waren doorweekt; de regenhoes er om doen had geen enkele zin meer, want alles, maar dan ook alles was compleet nat. Wij zelf ook; als wij liepen, kwam het water via de vetergaten uit de schoenen.

Iets voor tienen waren we op het station en konden we een kop koffie drinken en de kaartjes kopen. De regionale treinen hebben voorzieningen voor fietsers en daar kan dus ook onze Wheelie staan; maar omdat we ook een stuk met de TGV gaan, van Bordeaux naar Bayonne, heb ik daar gevraagd of de Wheelie in de TGV een probleem op levert. Het zeer stellige antwoord was: “neen hoor, geen enkel probleem”. Het zou heel anders lopen!

In de TGV

De lokale boemel bracht ons naar Bordeaux waar we bijna 2 uur moesten wachten op de TGV. Toen die eindelijk kwam, was het zo druk en was er zo weinig plaats voor onze Wheelie’s dat we de doorgang bijna geheel blokkeerden; de conducteur haalde ons uit de trein en zei dat we niet mee konden. Mijn uitdrukkelijke protest en de mededeling ga even met jouw college in Limoges overleggen want die zei dat het geen enkel probleem was, bracht hem er toe om te kijken of er wellicht toch een mogelijkheid was. Uiteindelijk hebben we een plaatsje weten te bemachtigen, maar hij bleef het er mee oneens. Och ja, wij zaten en we kwamen waar we zijn wilden.

In Bordeaux sprak ons een Zwitser aan die zelf geen Frans sprak maar ook met de trein naar St Jean moest. Ik heb hem kunnen helpen en later in Bayonne ontmoetten we elkaar weer in de trein naar St.Jean. Wij hadden een kaartje tot Cambo les Bains; vanaf dat punt gaat de reis voor iedereen verder per bus (de spoorlijn tussen Cambo en St. Jean is buiten gebruik) en het lag in onze bedoeling om de volgende dag door te reizen. De buschauffeur zag ons staan met onze Wheelie’s en vroeg of we mee moesten; liever wel, maar we hebben geen kaartje. Dat was geen probleem; de Wheelie’s gingen in de laadruimte van de bus en wij werden netjes naar St. Jean gebracht.

St. Jean Pied de Port

Eenmaal in St. Jean meldden we ons bij het pelgrimsbureau, kregen een stempel in onze credential en zij hebben ons geholpen aan een onderkomen waar onze Wheelie’s wel welkom waren. Tevoren hadden wij al geprobeerd om een slaapplaats te krijgen, maar tot twee keer toe waren de Wheelie’s een probleem. Je kunt die niet naast je bed neerzetten dus moeten ze er een aparte plek voor hebben. In dit geval stonden ze naast de fietsen onder een afdak, achter de Refugio.

Het laatste huis links boven aan te top is onze Refugio

Het ansichtkaart plaatje dat bijna iedereen in St. Jean maakt

Vervolgens hebben we een pelgrimsmenu in een van de vele restaurants gegeten en konden we om 10.00 uur ’s avonds voldaan gaan slapen. De volgende morgen vroeg weer op om onze spullen te drogen; nu was er vlak bij de Refugio een wasserette met drogers, dus om 10.00 uur was alles weer netjes droog en konden we onze Wheelie weer inpakken. Ditmaal anders gesorteerd, want morgen, maandag, brengen we een deel van onze uitrusting naar het postkantoor; de tent, de slaapmat, het kookgerei en andere overbodig geworden onderdelen nu we niet meer in een tent slapen, gaan terug naar huis. Wordt mijn Wheelie 10 kilo lichter!

De droge was aan het opbergen

Morgen naar Roncevalles en dan begint de Camino Francès.

Een grote versnelling

11 september 2015 Rustdag in Limoges

24 °C

Waar een rust- en wasdag al niet goed voor is. Al een paar dagen zijn de kleren in onze tent ’s morgens klam en vochtig; gelukkig is het overdag nog droog en kunnen we ze gedurende de dag weer droog krijgen, maar helaas wordt dat met de dag moeilijker. Het weer, en dan met name het vochtige weer, is op dit moment onze grootste zorg geworden, niet zo zeer de dagelijks af te leggen afstand. Dat laatste zit wel snor na 1100 km te voet onderweg. Nu ook de slaapzak klam begint aan te voelen en de sokken, die we ’s avonds in de slaapzak doen om te voorkomen dat die ook ’s morgens wat vochtig zijn, ook niet echt meer kurkdroog zijn, hebben we naar andere mogelijkheden moeten zoeken.

Mathieu op de rustdag aan de koffie

Één van de opties is om onze tent te gaan verruilen voor pelgrimshuizen; nu zijn die in Frankrijk niet zo dik gezaaid, zelfs niet op de Voie de Vézelay, en dus zullen we dan aanvulling moeten zoeken in Bed & Breakfast, Gîtes de France of, erger nog, hotels. Wij vinden dat beiden eigenlijk geen optie. Dan blijft er niet zo heel veel meer over. Doorsukkelen op deze manier waarbij we voorzien dat we de tocht dan zullen moeten afbreken wegens de lichamelijke ongemakken die vochtige kleren, en met name sokken, nu eenmaal met zich mee brengen. Of we zetten de grote versnelling in, met behulp van de SNCF, de nationale Franse spoorwegen. Voor dat laatste hebben we gekozen. Morgen lopen we nog naar Limoges, bezoeken daar de kathedraal en stappen om 11.03 uur op de trein, om in Bordeaux over te stappen op de TGV naar Bayonne (overstaptijd ruim 2 uur) en van daar uit met de lokale boemel, waar we ook een dik uur op moeten wachten) naar Cambo-les-Bains, waar we ’s avonds iets na half zeven aankomen; kortom ruim eenderde van de reistijd wachten we op de volgende aansluiting. In Cambo-les-Bains kunnen we op de camping municipal onze tent opzetten om de volgende middag (het is zondag en dus een beperkte dienstregeling, die overigens in Frankrijk toch al niet zo frequent is als we in Nederland gewend zijn) de bus naar St. Jean Pied de Port te nemen. Vanaf daar gaat het te voet verder over de Camino Frances, met gemiddeld om de 5 km een Refugio.

Roland op de rustdag nà de koffie

St. Jean Pied de Port is voor zo’n 25.000 pelgrims de startplaats voor hun tocht naar Santiago. Wij schamen ons niet dat we de laatste kilometers naar St. Jean per trein doen; vooralsnog hebben we er al 1100 km meer opzitten dan de hiervoor genoemde 25.000 pelgrims. Het blijft nu dus twee dagen even rustig en dan “Olla España”.

Dag 43: Route Barree

10 september 2015 Rázes – Limoges

25,7 km, 5 uur 25 minuten totaal: 1098,2 km

26 °C

Onze gastheer van vannacht kwam vanmorgen vroeg rond 8 uur even informeren of we prettig geslapen hadden, of we nog iets nodig hadden en wenste ons vervolgens een goed reis. We hebben besloten om zijn advies op te volgen om de route te kiezen onmiddellijk omhoog; je kunt wel een andere, langere route kiezen met minder stijging, maar je komt toch op hetzelfde punt uit. Dus begonnen we om iets over achten aan weer de klim omhoog naar Rázes, zo’n kilometer lang en bijna 80 meter omhoog.

Daarna werd het voor Franse begrippen tamelijk plat; wij zouden zeggen dat je in Zuid-Limburg aan het lopen bent, maar dat terzijde. Het ging inderdaad daarna als van een leien dakje. Na anderhalf uur bijna 8 km op de teller en rond de middag moesten we nog slechts 7 km. Helaas begon daar een klein beetje de miserie; onze weg was wegens bouwwerkzaamheden van een viaduct afgesloten en dus moesten we omlopen. Dat omlopende betekende omhoog naar La Haute Mazelle (en dat heet niet voor niets zo) en dan weer omlaag om op onze oorspronkelijke route te belanden. Ach een kniesoor die daar op let!

In de verte ligt Limoges

Uiteindelijk kwamen we om 2 uur ’s middags bij de camping aan, maar we besloten om eerst boodschappen bij LeClerc te doen. Ik kan je vertellen, een winkel: zo’n 3 ha verkoopoppervlak en je kunt er werkelijk alles krijgen. Natuurlijk wist ik dat al, maar ik heb hem zelden zo groot gezien.

Tegen drieën waren we op de camping waar we door een allervriendelijkste receptionist werden geholpen; hij liet later zelfs tuinstoelen brengen toen ik hem daarom vroeg. Gentile!

Morgen een rustdag om de was te doen en dan verder naar Aix-en-Vienne.