De weg is de bestemming

23 juli 2015 Venray – Kessel

30,5 km, 6 uur 10 minuten

23 °C

De Schreierstoren in de 19e eeuw (Willem Koekoek)

De gevelsteen in de Schreierstoren uit 1569 met de wenende vrouw.

Bij sommige gebeurtenissen in je leven voel je de verbinding met soortgelijke voorvallen in het verleden, een gegeven dat mij als stamboom-onderzoeker wel aanspreekt. Zo is de Schrayerhouck-toren, de oudste toren van de stadsmuur van Amsterdam wiens naam later verbasterde tot Schreierstoren, beroemd geworden omdat daar volgens de overlevering door geliefden, vrouwen en kinderen afscheid werd genomen van de zeevaarders van de VOC die voor hun ongewisse zeereis naar de Oost vertrokken. Deze overlevering komt vooral voort uit de gevelsteen uit 1569, waarop een wenende vrouw en een wegvarend schip te zien zijn. Een andere gedenksteen herinnert nog aan het feit dat daar onder leiding van de Compagnie van Verre (één van de voorlopers van de VOC) 4 schepen naar Oost-Indië uitvoeren om rijkdom te verwerven. Op 2 april 1595 vertrokken de schepen Amsterdam, Hollandia, Mauritius en Duyfken met 249 mannen aan boord; hoofddoel was Bantam op de noordwestkust van Java. Twee schepen kwamen ruim twee jaren later, op 10 augustus 1597 berooid terug en van de bemanning waren er nog slechts 89 in leven. Dat gevaar zat er vroeger in: je kon nooit weten of de reizigers nog terugkeerden. Het verdriet van de afscheidnemers moest in de 16e en 17e eeuw dan ook vele malen groter zijn dan nu en is een verdriet dat wij welhaast niet meer kennen. Wij weten immers heden ten dage precies waar we heen gaan, kunnen onderweg heel eenvoudig en snel met elkaar communiceren, wij zijn door alle elektronische hulpmiddelen “tot op de meter” te volgen en de kans op terugkeer is bijna oneindig groter. Nee, bij mijn vertrek vanmorgen geen “schreierstoren” zoals in de VOC-tijd; maar toch ……. het afscheid voor zo’n voettocht van drie maanden gaat je, ook in de huidige tijd, niet in de koude kleren zitten.

Klaar voor vertrek

Iedereen die mij kent weet dat ik geen hoge pet op heb van de legende, of zo je wilt de mythe, dat de apostel Jacobus de Meerdere, nadat hij op last van Herodes in 44 n.Chr. in Judea werd onthoofd, in een bootje zonder zeil en roer vanuit Jaffa in Palestina, door de Straat van Gibraltar in 7 dagen de kust van Galicie bereikte om vervolgens in Santiago begraven te worden; de beleving daaromheen is vooral goed voor de schatkist van de Katholieke Kerk ter plaatse en evenzo voor de toeristenindustrie. Dat heeft voor mij niet veel met religie te maken. Voor mij heeft religie in dit kader een andere betekenis: het is meer re-ligare, opnieuw verbinden. Een pelgrimstocht lopen is loslaten en opnieuw verbinden. Het loslaten van jouw vertrouwde omgeving, jouw bezigheden en letterlijk ook van goederen. Bewust loslaten en van mij af laten vallen van alles wat ik in de loop der tijd aan mentale ballast heb verzameld.

Door te pelgrimeren naar Santiago laat ik mijn mentale ballast achter mij; we maken “het hoofd leeg”. Het gaan van de weg is belangrijker dan het aankomen in een kathedraal ergens diep in Spanje. De weg zelf wordt de bestemming. Het gaat om één worden met de weg, met de natuur om mij heen en met de tijd die langzaam verstrijkt. Misschien is dat wel het antwoord op de al veel aan mij gestelde vraag: Waarom loop je naar Santiago? Een vraag waarop ik het antwoord nimmer echt wist.

En dan, na deze exegese…..hoe ging het verder vandaag?

Tja, de etappe van vandaag had ik al een keer gelopen, dus er was voor mij niets nieuws onder de zon. Je loopt door typisch Hollands landschappen:

Een sloot en rood- en zwartbont vee

of nog Hollandser:

het vlakke land met molen en kerktoren

tot het hollandst: overgereguleerd. Een fiets- en voetgangers oversteekplaats met verplichte rijrichting, hele overwegbomen en waarschuwingsborden!!!

Ach,verder was er niet zo veel te beleven, behalve dan dat net na Maasbree er een bestelbusje naast mij stopte waarvan de chauffeur mij aansprak. Ik verstond hem niet goed – nee niet omdat ik een beetje doof ben – maar omdat ik in eerste instantie niet door had dat hij frans tegen mij sprak. Bleek het een fransman te zijn die vroeg of ik niet een lift wilde. Hij woonde 700 km van Santiago, vlakbij St Jean Pied de Port, en hij wilde mij wel een lift geven. Ik heb hartelijk bedankt, want dat is toch niet de bedoeling.

Mathieu kwam op de camping nog even langs om zijn wandelkar te stallen. Morgen gaan we samen verder.