Dag 36: In de Indre

3 september 2015 Charost – Ste. Fauste

27,6 km, 6 uur 10 minuten totaal: 908,1 km

22 °C

In zekere zin maak ik mijn blog de laatste paar dagen veel te vroeg op. Zodra we op onze eindbestemming van de dag zijn, de noodzakelijke plichtplegingen zijn verricht zoals tentje opzetten, douchen e.d., dan begin ik mijn blog te schrijven en meestal net na de warme hap van die avond, wordt mijn verhaaltje geupload. De laatste paar dagen was dat stelselmatig te vroeg en zo ook gisterenavond. De refuge van gisteren lag op de eerste verdieping van een schoolgebouw, met de ingang aan de achterzijde. Je moest vanuit de hal twee trappen op, van die echte houten trappen uit de 19e eeuw. Om iets voor achten hoorden we iemand die houten trap opkomen; dat kon alleen maar een medepelgrim zijn, en zo was het ook. We kenden haar ook nog! Tijdens onze lunchpauze in Villeneuve sur Cher hadden we haar ontmoet; zij liep alleen maar korte etappes van maximaal 20 km en zou die dag daar op de camping slapen. Ze zei al dat het restaurant in Villeneuve wegens vakantie gesloten was, maar ze probeerde wel op een andere manier aan eten te komen. Nou, dat was kennelijk niet gelukt en nu stond ze dan weer voor ons in de refuge. Gelukkig kon ze daar met de aanwezige levensmiddelen een maaltijd klaarmaken. Voor haar werd het zuurkool met worst uit blik, maar als je honger hebt smaakt alles. Onze medepelgrima was een vrouw van 64 jaar die uit Chimay in België kwam en die Santiago in etappes liep. Deze keer tot iets na Gargilesse, nog een etappe of drie.

Vanmorgen stonden we wat laat op, het was al na zevenen, maar omdat we geen tent en zo hoefden in te pakken, konden we toch nog rond achten vertrekken voor een etappe van in oorsprong bijna dertig kilometer. Het eerste stuk, zo’n kilometer of vier liepen we over de N151 maar daar gingen we toch liever van af; vrachtwagens passeren je en hoewel er genoeg ruimte tussen jou en de vrachtwagen zit, heb je toch elke keer de neiging te denken dat de vrachtauto de vouw uit jouw broek rijdt. Dus dan toch maar een omweggetje over een veel rustiger D52. En voor het geval dat je denkt dat Frankrijk geen platte stukken kent …….

Te koop: korenveldje, 50 ha, stoppelbloot op te leveren

Aan de horizon de contouren van Issoudun

Na iets meer dan 2 uur hadden we er 11 km opzitten en deden we onze boodschappen in Issoudun, pikten een paar kilometer verderop een terras met heerlijke koffie en maakten we ons op voor de volgende 10 km. Aan het eind daarvan kwamen we in Thizay en we hadden ons voorgenomen om daar op een terrasje te gaan zitten en even uit rusten voor de laatste 5 km. Helaas, geen café of uitspanning die open was. Voor de deur van haar woonhuis zat echter een vrouw die, toen ik haar aansprak met de vraag of er een gelegenheid was waar je koffie of iets dergelijks konden krijgen, spontaan aanbood om dat wel even voor ons te maken. Ze vroeg ook of we al gegeten hadden, anders zou ze daar ook voor zorgen. Ze deed haar uiterste best om het ons naar onze zin te maken. Ze hielp altijd pelgrims, zei ze. In de hoogtij-dagen in mei en juni wel tot 15 per dag, nu is dat nog sporadisch. Deze week een stel op maandag en nu wij op donderdag. Na de koffie gaf ze ons nog 6 kleine perziken mee voor onderweg. Lief, er zijn nog steeds goede mensen op deze wereld.

Minder dan een uur later kwamen we op onze bestemming aan: Fermette La Tripterie. De boer himself verzameld kennelijk afgedankte Traction Avants want in de tuin van zijn boerderij staan er zo’n 14 triomfantelijk in een rij opgesteld. We mogen overnachten in de stacaravan, die van alle gemakken is voorzien en waarvan de keukenkastjes rijkelijk gevuld zijn. Nu hebben wij al onze benodigdheden bij ons, maar toch, mochten we wat tekort komen dan is het er. Hier komen wij onze nacht wel door. Morgen weer een lange etappe naar de camping in Mers sur Indre. ’s Avonds kwam de boer nog gezellig een praatje maken en ik wees hem onder andere op de grote percelen die je hier tegen kwam. Ik liet hem de fotozien van het 50 ha grote korenveld, maar daar stond hij in het geheel niet van te kijken. Zijn kleinste perceel was 40 ha groot, maar zijn buurman’s kleinste perceel was 110 ha. Vanaf La Charite sur Loire zijn de percelen tot aan Ardentes van zo’n grote omvang. Zijn bet-overgrootvader was getrouwd met de enige dochter en enig kind van zijn schoonvader en die had aldus de boerderij in 1904 geërfd. Sindsdien is de boerderij in één hand gebleven en als het goed is neemt zijn enige zoon het bedrijf te zijner tijd over.